Η κοινωνική σημασία του γλωσσικού ζητήματος,του Γιώργη Αθανασιάδη

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Θέματα Παιδείας τ. 8.

Ο Γιώργης Αθανασιάδης (1897-1970) εργάστηκε σα δάσκαλος και διευθυντής των ελληνικών σχολείων του Καΐρου και μετεκπαιδεύτηκε στο Ινστιτούτο Παιδαγωγικών Επιστημών και στη Φιλοσοφική Σχολή της Γενεύης, απ’ όπου πήρε δίπλωμα παιδαγωγού και διδακτορικό Φιλοσοφίας. Πήρε μέρος στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών και ήταν στέλεχος στις αντιστασιακές οργανώσεις των Ελλήνων της Μέσης Ανατολής, όπου σα στέλεχος του ΚΚΕ φυλακίστηκε από τους Αγγλους. Από το 1949 κατέφυγε στις σοσιαλιστικές χώρες, όπου ανέλαβε, μαζί με την Έλλη Αλεξίου, τον Πέτρο Κόκκαλη, το Γιώργο Ζωίδη κ.ά., μέλος της ΕΒΟΠ (Επιτροπής Βοήθειας του Παιδιού), που όρισαν οι κατατρεγμένοι από το μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς αγωνιστές. Ήταν ένας από τους μεγάλους παιδαγωγούς της πολιτικής προσφυγιάς στις Λαϊκές Δημοκρατίες, όπου τα ελληνόπαιδα παρακολουθούσαν τα κανονικά σχολεία και διδάσκονταν επιπλέον την ελληνική γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Ο Γ. Αθανασιάδης συνέγραψε για το σκοπό αυτό σχολικά βιβλία, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε την εκπαιδευτική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης και δημοσίευε σημαντικά κριτικά και πολεμικά άρθρα στο περιοδικό “Νέος Κόσμος”. Ευρύ απόσπασμα από δύο του άρθρα στο παραπάνω θεωρητικό όργανο (Νέος Κόσμος 8/1963 και 7/1970) είναι το κείμενο που αναδημοσιεύουμε.