Έκκληση της Πανρωσικής συνέλευσης αξιωματικών προς τον πρόεδρο και τους πολίτες  της Ρωσικής Ομοσπονδίας

Σήμερα η ανθρωπότητα ζει αναμένοντας πόλεμο.  Ο πόλεμος όμως είναι αναπόφευκτα ανθρώπινα θύματα, καταστροφές, βάσανα μεγάλης μάζας ανθρώπων, διάλυση του συνηθισμένου τρόπου ζωής, διατάραξη του συστήματος βιωσιμότητας κρατών και λαών. Μεγάλος πόλεμος σημαίνει τεράστια τραγωδία, καποιανού βαρύ έγκλημα. Έτσι συνέβη ώστε στο κέντρο της απειλητικής αυτής καταστροφής βρέθηκε η Ρωσία.

Μάλιστα, αυτό για πρώτη φορά στην ιστορία της. Νωρίτερα η Ρωσία (ΕΣΣΔ) διεξήγαγε εξαναγκαστικούς (δίκαιους) πολέμους, και, κατά κανόνα, όταν άλλη διέξοδος δεν έμενε, όταν ζωτικής σημασίας συμφέροντα του κράτους και της κοινωνίας βρίσκονταν υπό απειλή. Και τι είναι αυτό που απειλεί σήμερα την ύπαρξη της ίδιας της Ρωσίας, και υπάρχουν άραγε τέτοιες απειλές;

Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πράγματι, οι απειλές είναι κατάματα: η χώρα βρίσκεται στο άκρο της ολοκλήρωσης της ιστορίας της. Όλοι οι ζωτικής σημασίας τομείς, συμπεριλαμβανομένης της δημογραφίας, εκφυλίζονται  σταθερά, ενώ οι ρυθμοί  αφανισμού του πληθυσμού σπάνε παγκόσμια ρεκόρ.  Ο εκφυλισμός όμως κατέχει χαρακτήρα συστήματος, ενώ σε οποιοδήποτε σύνθετο  σύστημα  η καταστροφή  ενός από τα στοιχεία του μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση όλου του συστήματος. Κι αυτό, κατά την άποψη μας, είναι η κύρια απειλή για την Ρωσική Ομοσπονδία.  Όμως η απειλή αυτή είναι εσωτερικού χαρακτήρα, προερχόμενη από το μοντέλο του κράτους, τη ποιότητα της εξουσίας και τη κατάσταση  της κοινωνίας. Και οι αιτίες που τη σχημάτισαν είναι εσωτερικές: η μη βιωσιμότητα του μοντέλου του κράτους, η πλήρης ανικανότητα ανταπόκρισης και ο μη επαγγελματισμός του συστήματος της εξουσίας και της διοίκησης, η παθητικότητα  και η ανοργανωσιά της κοινωνίας. Με τέτοια κατάσταση οποιαδήποτε χώρα δεν κρατάει για πολύ.

Όσων αφορά τις εξωτερικές απειλές, αυτές, αναμφισβήτητα, είναι παρόντες. Κατά τη δική μας όμως εκτίμηση των ειδικών, στην παρούσα στιγμή αυτές δεν εμφανίζονται ως κρίσιμες, άμεσα απειλητικές για την ρωσική κρατική οντότητα, για τα ζωτικής σημασίας συμφέροντα της. Διατηρείται στο σύνολό της η στρατηγική  σταθερότητα, τα πυρηνικά όπλα βρίσκονται υπό εγγυημένο έλεγχο, οι στρατιωτικές συγκεντρώσεις του ΝΑΤΟ δεν επαυξάνονται, απειλητική ενεργητικότητα δεν εμφανίζουν. Γι’ αυτό η επιχειρούμενη ένταση γύρω από την κατάσταση στην Ουκρανία φέρνει πριν απ’ όλα τεχνητό, ιδιοτελή χαρακτήρα για κάποιες εσωτερικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων της Ρωσικής.

Ως αποτέλεσμα του ξεχαρβαλώματος της ΕΣΣΔ, στο οποίο αποφασιστικά συμμετείχε η Ρωσία  (Γιέλτσιν), η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κράτος, μέλος του ΟΗΕ, και,  σε συμφωνία με το άρθρο 51 του καταστατικού του ΟΗΕ, έχει δικαίωμα για ατομική

και συλλογική άμυνα. Η ηγεσία της ΡΟ* μέχρι σήμερα δεν έχει αναγνωρίσει τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία των ΛΔΝτ. και ΛΔΛ**, συνάμα σε επίσημο επίπεδο όχι  μία φορά, μαζί και κατά τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων του Μινσκ, υπογράμμιζε ότι τα εδάφη τους και οι πληθυσμοί τους ανήκουν στην Ουκρανία. Επίσης όχι μία φορά λέγονταν σε υψηλό επίπεδο για επιδίωξη στήριξης κανονικών σχέσεων με το Κίεβο, μη ξεχωρίζοντας ως ειδικές τις σχέσεις με ΛΔΛ και ΛΔΔ. Το ζήτημα για τη συντελούμενη από τη πλευρά του Κιέβου γενοκτονία στις νοτιοανατολικές περιοχές δεν αναδείχνονταν ούτε στον ΟΗΕ, ούτε στην ΠΑΣΕ.

Φυσικά, για να μείνει η Ουκρανία φιλικός γείτονας της Ρωσίας, ήταν αναγκαίο  γι’ αυτήν να επιδείξει αρέσκεια του ρωσικού μοντέλου του κράτους και του συστήματος της εξουσίας. Όμως η ΡΟ τέτοια δεν έγινε, το μοντέλο ανάπτυξης και ο μηχανισμός εξωτερική πολιτικής διεθνούς συνεργασίας απωθούν πρακτικά όλους τους γείτονες, και όχι μόνο.  Η απόκτηση της Ρωσίας της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης και η μη αναγνώριση τους ως ρωσικές από την πλευρά της διεθνούς κοινότητας (που σημαίνει, η απόλυτη πλειοψηφία του αριθμού των κρατών του κόσμου  όπως και πριν τις θεωρούν να ανήκουν στην Ουκρανία) δείχνει πειστικά την ανικανότητα της ρωσικής  εξωτερικής πολιτικής και τη μη αρέσκεια της εσωτερικής. Οι επιχειρήσεις με διλλήματα και απειλές χρήσης δύναμης να εξαναγκαστεί η «αγάπη» στη ΡΟ και την ηγεσία της δεν έχουν νόημα και είναι άκρος επικίνδυνα.

Η χρήση στρατιωτικής δύναμης ενάντια στην Ουκρανία, πρώτον, θα θέσει υπό ερωτηματικό  την ύπαρξη της ίδιας της Ρωσίας σαν κράτος^. δεύτερον, θα κάνει για πάντα  τους Ρώσους και τους Ουκρανούς θανάσιμους εχθρούς. Τρίτον, θα  υπάρξουν από την μια και από την άλλη  πλευρά χιλιάδες (δεκάδες χιλιάδες) σκοτωμένα νέα, υγιείς παιδιά, κάτι που αναμφισβήτητα, θα αποτυπωθεί στη μελλοντική δημογραφική κατάσταση  των εξαφανιζόμενων χωρών μας.  Στο πεδίο της μάχης, αν αυτό συμβεί, τα ρωσικά στρατεύματα θα συγκρουστούν όχι μόνο με ουκρανούς στρατιωτικούς, μεταξύ των οποίων θα είναι και πολλά ρώσικα παιδιά,  αλλά και με στρατιωτικούς και την τεχνολογία πολλών χωρών του ΝΑΤΟ, αφού  τα κράτη –  μέλη της Συμμαχίας θα είναι υποχρεωμένα να κηρύξουν στη Ρωσία πόλεμο. Ο πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρ. Ερντογάν δήλωσε διακριτά από ποια πλευρά θα πολεμάει η Τουρκία. Και μπορούμε να υποθέσουμε, ότι στους δύο στρατούς ξηράς και στο ναυτικό της Τουρκίας θα δοθεί διαταγή «απελευθέρωσης» της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης και, ενδεχομένως, να εισβάλει στον Καύκασο. Εκτός αυτού, η Ρωσία χωρίς δεύτερη σκέψη θα καταγραφτεί στην κατηγορία των χωρών που απειλούν τον κόσμο και τη διεθνή ασφάλεια, θα φορτωθεί βαρύτατες κυρώσεις, θφ μετατραπεί σε διωκόμενο της διεθνούς κοινότητας και, πιθανόν, να στερηθεί το καθεστώς του ανεξάρτητου κράτους. Τις τέτοιες συνέπειες ο πρόεδρος και η κυβέρνηση, το υπουργείο Αμύνης δεν μπορούν να μην τις κατανοούν.

Γεννάται το ερώτημα: ποιοι οι πραγματικοί σκοποί της πρόκλησης της έντασης στο χείλος του πολέμου και του ενδεχόμενου ξετυλίγματος πλατιάς κλίμακας στρατιωτικών  κινήσεων; Και ότι τέτοιες θα γίνουν το λέει ο αριθμός και η μαχητική σύνθεση των σχηματιζόμενων από τις δύο πλευρές συγκροτημάτων  στρατών – όχι λιγότερων από εκατό χιλιάδες στρατιωτικών σε κάθε πλευρά. Η Ρωσία, απογυμνώνοντας τις ανατολικές μεθόριες γραμμές, μετακινεί συγκροτήματα στρατού στα σύνορα της Ουκρανίας.

Κατά τη γνώμη μας, η ηγεσία της χώρας, κατανοώντας  ότι δεν είναι ικανή να βγάλει τη χώρα  από τη συστημική κρίση, και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξέγερση του λαού και στην αλλαγή της εξουσίας στη χώρα, με υποστήριξη της ολιγαρχίας, των χρηματιζόμενων γραφειοκρατών, των τροφοδοτημένων ΜΜΕ και των βιαιοπράγων, αποφάσισε να εκκινήσει την πολιτική γραμμή για την τελική καταστροφή της ρωσικής κρατικής οντότητας και την εξόντωση του αυτόχθονου  πληθυσμού  της χώρας. Και ο πόλεμος είναι εκείνο το μέσο, το οποίο θα λύσει το πρόβλημα με σκοπό τη διατήρηση για ορισμένο διάστημα της δικής της αντεθνικής εξουσίας και να διατηρηθεί  η λεία του λαϊκού πλούτου. Άλλη εξήγηση εμείς δεν μπορούμε να υποθέσουμε.

Από τον πρόεδρο της ΡΟ εμείς, οι αξιωματικοί της Ρωσίας, απαιτούμε να αρνηθεί την εγκληματική πολιτική πρόκλησης του πολέμου, στον οποίο η ΡΟ θα βρεθεί σε απομόνωση έναντι των ενωμένων δυνάμεων της Δύσης, να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την εφαρμογή στην πράξη του άρθρου 3 του Συντάγματος της ΡΟ και να παραιτηθεί.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους έφεδρους και απόστρατους  στρατιωτικούς, στους πολίτες της Ρωσίας με σύσταση να εκδηλώσουν  επαγρύπνηση, οργάνωση, να στηρίξουν  τα αιτήματα του Συμβουλίου της Πανρωσικής συνέλευσης αξιωματικών, να προβούν ενάντια στην προπαγάνδα και προώθηση του πολέμου, να αποτραπεί εσωτερική εμφύλια αντιπαράθεση με χρήση στρατιωτικής δύναμης.

 

Λ.Γ. ΙΒΑΣΟΒ

στρατηγός-συνταγματάρχης,
πρόεδρος της Πανρωσικής
συνέλευσης αξιωματικών

1 Φλεβάρη 2022

 Л.Г. ИВАШОВ
генерал-полковник,
председатель Общероссийского
офицерского собрания

 

Σημείωση:    * ΡΟ – Ρωσική Ομοσπονδία
** ΛΔΛ – Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ, αυτοανακυρήχθηκε.
*** ΛΔΝτ. – Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, αυτοανακυρήχθηκε.

Μετάφραση  ΦΙΛΙΚΩΣ  (filikws.gr)

3 Φλεβάρη 2022

 

πηγή: https://www.sovross.ru/articles/2225/55626 («Канун войны»?)